Goedkopere 3D-printers zullen voor een doorbraak zorgen
Er zijn vandaag heel wat initiatieven om onder andere poederbedprinten aan te bieden aan een veel lager prijsniveau, om en bij 50.000 à 100.000 euro. Dit terwijl grote merken de prijs handhaven en sleutelen aan kwaliteit en functionaliteit. Maken die goedkopere printers een potentieel verschil?
Jonas Galle (Valcun): “Spreek je hier dan over de investering in de printer zelf? Op een beurs sprak ik onlangs met een bedrijf dat 3D-printers verkocht voor 600.000 euro en ik stelde hun de vraag, toen ik dat bedrag investeerde, of ik dan kon beginnen met printen. Bleek dat niet het geval, want dan waren nog productiesystemen nodig, afzuiging … De uiteindelijke kostprijs bleek nog eens 50% hoger te liggen. Het is dus verkeerd om enkel naar de kostprijs van de machine te kijken, het volledige plaatje telt. Niet alleen de installatie, maar ook het opleiden van personeel dat met de machine moet kunnen werken.”
"Er zijn heel wat randfactoren waar je rekening mee dient te houden. Soms is een bepaalde technologie niet opportuun, omwille van de bijkomende kosten die de investering met zich meebrengt."
Philippe Reinders Folmer (Renishaw): “Ik denk ook aan de veiligheid. Je moet rekening houden met de werkplaats, zoals de vloeren, afzuiging, gas, aarding … Dan heb je nog een oven nodig voor het sinteren en eventueel andere nabehandelingsprocessen. Die veiligheidsvoorschriften gelden zowel voor grote als kleinere printers. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk veiligheid is, denk aan een ATEX-ruimte, overal waar je met poeders omgaat.”
Roald Swerts (Trideus): “Ik heb een recent voorbeeld waarbij een bedrijf met al wat ervaring op het vlak van additive manufacturing besloot om nog een nieuw toestel aan te kopen en daarvoor besloot om een andere partij te benaderen, eerder dan bij zijn huidige leverancier van printers te blijven. Twee weken later komen ze bij mij terecht met de boodschap dat ze het systeem eigenlijk niet kunnen plaatsen, omdat het een ATEX-ruimte vereist. De installatie van een dergelijke explosieveilige ruimte was zo duur dat ze uiteindelijk besloten om de printoplossing toch niet te implementeren in hun bedrijf. Dit toont maar aan dat er heel wat randfactoren zijn waar je rekening mee moet houden.”
Huis-tuin-en-keukentoepassingen
Nico Velghe (V.A.C. Machines): “Ook daar zal weer een verschil in cliënteel zitten. Er zijn bepaalde projecten waarvan wij ze niet kunnen realiseren, simpelweg omdat de klant niet op een dergelijk veiligheidssysteem had gerekend. Dan ga je naar huis-tuin-en-keukentoepassingen, maar als je het proces naar een professioneel niveau wilt tillen, dan heb je volgens mij ook een professionele partner nodig, die wijst op de veiligheidsaanbevelingen. En dan zijn die huis-tuin-en-keukentoepassingen onvoldoende.”
Philippe Reinders Folmer (Renishaw): “Wat eigenlijk niet zou mogen, dergelijke huis-tuin-en-keukentoepassingen waarbij geen rekening wordt gehouden met de veiligheidsvoorschriften. Het mag niet, maar het gebeurt wel. Aan de andere kant juich ik de opkomst van kleinere printers met name juist toe. Wij maken die zelf niet, maar ze zijn wel de ideale opstap naar het grotere werk. In een kleine bouwkamer van 10 op 10 kan je enkele dingen kwijt, maar op een gegeven moment zal je toch iets groters willen maken, of meer onderdelen willen printen. Dan moet je alles gaan professionaliseren, niet alleen de machine, maar ook de productiemethoden. De opkomst van goedkopere instapmodellen mag niet ten koste gaan van veiligheid.”
"Als je het proces naar een professioneel niveau wilt tillen, dan heb je volgens mij ook een professionele partner nodig, die wijst op de veiligheidsaanbevelingen."
Roald Swerts (Trideus): “Of je zou met de veiligere Metal Injection Moulding (MIM)-poeders moeten werken, zoals de HP Metal Jet of mogelijkheden van de Desktop Metal. Deze ontwikkeling zit nog in de prototypingfase, maar eens het systeem commercieel beschikbaar wordt, zal het ongetwijfeld de moeite lonen om het in overweging te nemen. Hierbij spreken we niet meer over losse poeders, waarbij partikels vrijkomen die explosief kunnen reageren.”
Jonas Galle (Valcun): “Als ik het goed begrijp, zou ik kort door de bocht mogen stellen dat als je de veiligheidsaspecten kunt aanpakken, je sowieso al een gigantisch potentieel hebt om de prijs te reduceren, zonder echt aan kwaliteit in te boeten. Als je van die poeders af raakt, heb je geen explosieprobleem en bijgevolg geen ATEX-ruimte nodig, waardoor er ruimte is om de prijs te doen dalen.”
Philippe Reinders Folmer (Renishaw): “Daar ben ik het in grote lijnen mee eens, maar het venijn zit hem in de grensgevallen.”
Tom Scharlaken (Vives): “Voor veel productieprocessen kunnen ontwerpers snel inschatten wat de kostprijs ongeveer zal zijn (bv. aan het gewicht en type materiaal), aantal bewerkingen, nauwkeurigheidsgraad. Voor metaalprinten is deze kennis niet of beperkt aanwezig. Deze kennis overdragen wordt één van de hoofdopdrachten om de metaalprintechnologie te overwegen.”
Joachim Antonissen (OCAS): “Aanvullend wil ik nog even een parallel maken die in eerste instantie misschien ver van de stelling zal lijken te liggen, maar eigenlijk wel relevant is. Twintig à dertig jaar geleden zag je in de automobielsector plots te pas en te onpas aluminium opduiken. Meer en meer onderdelen werden erdoor vervangen. Daar hing ook een niet te onderschatten marketingaspect aan vast. Voertuigfabrikanten introduceerden aluminium onderdelen, simpelweg vanuit een marketingstandpunt. Onder andere door de bijkomende kosten zijn heel wat bedrijven hier later op teruggekomen. Mijns inziens zit ook de 3D-printmarkt tot op zekere hoogte in die fase. Heel wat mensen worden geprikkeld door het marketingaspect, zonder stil te staan bij de vraag of er ook wel een concrete businesscase aan verbonden is. De eigenlijke kostprijs van de printer is in deze fase daardoor minder relevant. Er wordt namelijk aan de 3D-printer (nog) geen economische rentabiliteit gelinkt. Ik denk bijvoorbeeld aan het personaliseren van nichemodellen van bepaalde voertuigfabrikanten.”
